lunes, 23 de abril de 2012

23 de abril...Día do libro.

Sabes que naceu hai hoxe 114 anos? Valentín Paz Andrade.
Un escritor galego nado no siglo XIX, en concreto o 23 de abril do 1898, en Pontevedra.
O ano 2012 dedicarálle o Día das Letras Galegas.
Este home tivo unha gran traxectoria: político galeguista, empresario, poeta e ensaista.
Foi o impulsor, xunto con Manuel Fernández, da primeira gran multinacional galega, Pescanova. Valentín Paz Andrade promoveu periódicos como 'Galicia' ou 'El pueblo gallego', que son dous grandes pilares culturales do  galeguismo da época. Destacou polo seu compromiso co país tanto no ámbito político, empresarial e literario.
A Valentín faltáronlle votos para ser diputado no ano 1931 e colaborou co Estatuto de Autonomía no ano 1936.
Tras a fundación de Pescanova, da que foi presidente, desenrolou un activa labor no progreso de Galicia como  literario, histórico e económico.
Formou parte da 'Real Academia' a partir do ano 1964 e morre, en Vigo, o 19 de maio do 1987.

O vello Ferrol.

Invítovos a unha pequena reflexión; este pequeno fragmento é de Jorge Borrow, un inglés que escribe a súa imaxe de Ferrol; ¿cómo ollades vos, ou ollarán,  o noso futuro?...


"..Crucé la bahía para ir de la Coruña a El Ferrol...me mareé mucho en la travesía y tuve que ir echado, casi sin sentido, en el fonde la pequeña lancha en que me embarqué, abarrotada de gente. EL viento era contrario y la marejada muy fuerte. No pudimos izar la vela; cinco o seis marinerotes nos llevaron a remo y en todo el tiempo no cesaron de cantar canciones gallegas. De pronto el mar pareció serenarse y el mareo se me pasó de golpe. Me puse de pie ymiré en torno. Estábamos en uno de los parajes más raros que pueden imaginarse;era un largo y angosto pasadizo, dominado en ambas márgenes por una estupenda barrera de rocas negras y amenazadoras. Esa hendidura natural de la línea de la costa es tan regular y tan recta , que no parece obra del azar sino hecha a propósito. Las aguas sombrías y quietas son de inmensa profundidad. El paso tendrá una milla de largo y es la entrada de un ancho fondeadero, en cuyo extremo opuesto se alza la ciudad de El Ferrol.
     Apenas  entré en esta ciudad se apoderó de mi alma la tristeza. La hierba crecía en las calles ; por todas partes me daban en cara las huellas de la miseria. EL Ferrol es el gran arsenal marírtimo de España, y participa en la ruina de la en otro tiempo espléndida marina española. Ya no pululan en él aquellos militares de carpinteros de ribera que construían largas fragatas y los tremendos navíos de tres puentes, destruidos casi todos en Trafalgar. Tan solo unos pocos obreros mal pagados y medio hambriendos desperdician allí las horas, y apenas sirven para reparar tal cual guardacostas desmantelado po los tiros de alguna goleta inglesa contrabandista de Gibraltar. La mitad de los habitantes de Ferrol pide limosna ; y dícese que no es raro encontrar entre ellos oficiales de marina retirados, muchos de ellos inválidos, a quienes se deja perecer en la indigencia, ya que por la penuria de los tiempos, cobran sus sueldos y pensiones con tres o cuatro años de retraso. Una turba de pordioseros importunos me siguió hasta la posada y aún intentó penetrar en mi habitación.
-¿Quién es usted? - pregunté a una mujer postrada a mis plantas, que conservaba en el rostro huellas evidentes de un pasado mejor.
- Soy la viuda- me respondió en muy buen francés- de un valeroso oficial que fue en otros tiempos almirante de este puerto.
En ninguna parte se manifiestan la miseria y la decadencia de la moderna España con tanta fuerza como en El Ferrol.
   Con todo, hay aquí mucho que admirar. A pesar de su desolación actual, hay en El Ferrol algunas calles buenas y no pocas casas muy hermosas..''

A Reconquista de Vigo


En Vigo  celebrase a Festa da Reconquista co fin de conmemorar a retirada dos franceses tras haber dominado a cidade a comezos do século XIX.
É unha festa tradicional na cal se festexa da liberdade e recuperación do territorio limítrofe con norte de Portugal. Xeralmente faise o fin de semana máis próximo ao 28 de Marzo.
Según cóntanos esta festa popular ten a súa orixe no ano 1809, cando o pobo de Vigo, farto do maltrato que padecía pola dominación francesa, desatouse unha revolta popular que culminou coa expulsión das tropas napoleónicas de Vigo.
Os nomes de Morillo e Cachamuiña, dos valerosos militares que colaboraron en guiar ao pobo, a librar a batalla cos franceses, son homenaxeados e recordados nesta festa como heroes. E no es para menos, xa que foron estes dous militares quenes conduciron a reconquista do territorio español ao resto de habitantes, contando soamente coa axuda dos barcos ingleses. Cachamuiña foi quen orientou ao pobo ata a batalla e Morillo, quen finalmente recibiu o aceptou a rendición francesa.
Durante a Festa da Reconquista de Vigo realízanse varias actividades, que lévanse a cabo durante toda a fin de semana. Sitúanse postos de venta de comidas rexionais e outros produtos típicos, montando un mercado semellante ao dos principios do século XIX, entre outras cousas.
Pero sen dúbida, o mais destacado da Festa da Reconquista de Vigo, é a representación teatral que presentase na cidade, co fin de retratar episodios da batalla e conmemorar a nova independencia. O ingreso á Praza da Independencia e a irrupción pola Porta de Gamboa son do mais emocionante. Xustamente é alí onde Bernardo González del Valle, mellor coñecido como Cachamuiña, ten o seu papel central na historia tras romper as portas que bloqueaban o acceso aos vigueses..
Vigo convértese durante o fin de semana mais cércano ao 28 de marzo, nun verdadeiro teatro ao descuberto. É unha gran ocasión para visitar a cidade, e ademais, presenza en vivo a batalla que devolveu a España unha das cidades máis encantadoras.

martes, 20 de marzo de 2012

Traballo de Laura Fernandez e Meu

Traballo de Laura Fernandez e Meu


Sabiades que...

En Ribadavia se estableceron os xudeos, aló polos comezos do século XI. Parece ser que era un sitio magnífico para os seus negocios. Nesa época o rei era Do García; era un reino importante, cun límites que se extendían máis alá do río Douro, e incluso con poder de vasalaxe sobre o reino musulmán de Badajoz.
A chegada de Don García produciu un efecto inmediato de expansión en Ribadavia, entendéndose e creando o núcleo do que é hoxe. Entre cabaleiros, nobres, administradores e demais, viñeron os xudios, os verdadeiros señores das fianzas, comenzando polas propias do rei.
A comunidade xidía en Ribadavia alcanzou unha poboación en torno aos 1500 habitantes, acupando rúas, prazas e travesías. Trala expulsión de 1942, moitos convertíronse ao cristianismo e así mantiveron as súas riquezas, mantidas durante xeneracións, ademais de ser concidadáns con plenos dereitos. Alcanzaron unha boa economía entonrno aos séculos XV e XVI, o máis salientable a comercialización co viño. Ademais de comerciantes, exerceron oficios artesanos, zapateiros, sastres, ferreiros...
Da xudería de Ribadavia todavía hoxe persiste o trazado medieval das largas e estreitas rúas, as rúas e prazas e patios cuxas fachadas non parecen haber sufrido o paso do tempo.
Esta xudería atópase entre a praza 'Mayor' e a muralla medieval. Os mercados xudíos se atopaban nos baixos das casas, evitando a entrada do sol para a comidade dos clientes e para preservar os alimentos. Os balcóns proxectados cara a rúa, protexendo os baixos da choiva; ademais, colocaban un chanzo duns centímtros sobre o nivel da calzada, diante das súas portas, para que a humidade do chan no penetrase nos seus locais.

Por último, tíñano todo, a Sinagoga? Situada na praza da Madalena, no mesmo corazón da xudería; punto de referencia a ter en conta.
Declarada como Monumento Nacional. Estou segura, de que estos restos da antiga xudería, dan un bo, moi bo pasear.

lunes, 19 de marzo de 2012

María Pita

"Y ahí esta María Pita como inmortal guerrera" Sóabos? A min si, dunha canción; pero nunca souben quen era, nin porque motivo se dicía. E as festas de María Pita? Iso seguro que o coñecedes mellor, na cidade de A Coruña. Eu vouvos contar a historia desta muller.
O 4 de maio do 1589 as tropas inglesas comezan o asalto de Ciudad Vieja, logrando ascender á parte máis alta da muralla e enfrentarse corpo a corpo cos defensores. Disparon ingleses os barren, era o fin! No combate morre o segundo esposo de María Pita, Gragorio Rocamunde.
¡Xa son nosos!-berreou un elférez inglés, cunha bandeira na man, alcanzando o máis alto da muralla, seguido polos seus soldados e cuns pasos máis só lle quedaría descender para entrar na cidade. María Pita, arrodillada e atendendo en vano a un tenelero, incorporouse e clavou os seus ollos naquela figura imponente que farfullaba cousas inintelixibles. María Pita, fora de si, abalanzouse temerariamente contra o sorprendido alférez se darlle tempo a reaccionar e hundiu unha pica no seu ventre. María o despeñou pedras abaixo pero antes aferrouse o asta da súa bandeira e a exhibiu de cara aos seus concidadáns.
- Axudádeme a votalos de aquí! Quen teña honra que me siga!-gritou.
Aquel grito iniciou unha lenda. As mulleres, nese momento, abalanzáronse en masa contra a muralla facendo recular á ofensiva. En medio do griterío feminino, lanzaron unha chubia de pedras, aturdindo ás compañías inglesas que vían como a súa bandeira quedaba en manos inimigas. Tras dúas largas horas de batalla logran a retirada dos ingleses deixando centos de mortos e feridos.

Como dixo unha gran muller: "Somos o que somos polo peso do pasado". Así que, por qué non temos un bó nivel de inglés? Grazas a esta muller,
                                                                                                             María Pita.

martes, 14 de febrero de 2012

FESTIVAL IRMANDIÑO DE MOECHE

 Pasei a tarde do sábado na casa da miña tía, e aproveitando que estaban os meus primos e que os Irmandiños son parte do temario actual, pedinlles que me contaran algo sobre o ano que foron ao Festival Irmandiño de Moeche.
     
¿Que é este festival? Recréase cada ano, dende 1980, o penúltimo sábado de Agosto, para revivir a revolta Irmandiña ao Castelo de Moeche.

    Os meus primos contáronme que é moi emocionante e entretido ver como os Irmandiños (aínda que hoxe con converse e Blackberrys) ao galope, antorchas na man e ao berro de ¡lume! vencen ao señor feudal e reconquistan para o pobo o castelo medieval de Moeche. Dáse o asalto, en torno as dúas da madrugada; miles de persoas armadas con antorchas, maioritariamente xóvenes de Moeche e de toda a comarca de Ferrol, avanzan correndo polo campo da festa e se quedan as portas da fortaleza, para non danar o interior, que foi restáurao e non pode fallar ao seu calendario case diario de visitas guiadas.
  
    Durante o día pasárono moi ben, todo ambientado cunha música folk e moitas actividades: mostra de traxes e complementos tradicionais galegos, talleres, xogos populares, exhibicións de artes marciais históricas e actuación de grupos gaiteiros. Recordan meus primos a actuación de Leilía e Alalé á noite.

     Un dato curioso é que os herdeiros dos vasallos, quenes a mediados do siglo XV reconquistan o castelo de Moeche foron liderados polo fidalgo Roi Xordo, e polo que se supón o primeiro persoeiro coñecido de Ferrol.

LA VOZ DE KEKA. SUCESOS

¡EN EXCLUSIVA!07.07.

Desaparece el Códice Calixtino xoia do século XII da Catedral de Santiago.
               As chaves atopábanse postas na caixa forte onde se gardaba o libro, do século XII, dun valor incalculable e que non estaba asegurado. Os responsables tardan varios días en descubrir o hurto.
              O Códice Calixtino ou Codex Calistinus, un libro do século XII, desaparece da Catedral de Santiago de Compostela, o que pode ser o hurto máis imporante do patrimonio histórico e artístico de España. Confirman fontes policiais que a subtracción do libro foi a semana pasada aínda que se decataron da ausencia o martes pola tarde.
              A xoia gárdase nunha caixa forte, situado nunha ala do claustro, e a que non se pode acceder libremente, e que non se ensina salvo en ocasións moi especiais; tiñan acceso a el dous investigadores do archivo da Catedral e o deán Jose María Díaz
 
Entrevistamos esta mañá a Jose María Díaz:
-        La voz de Keka: Conta a catedral cun seguro de cara a sucesos como este?
-        Jose María Díaz: A peza non estaba asegurada. O conxunto de pergamiños carecen dun seguro propio e, aínda que hai un xeral para a Catedral, non sabemos si cubrirá o hurto.
-        La voz de Keka: Pode vostede darnos algunha información sobre a seguridade que rodeaba o documento?
-        Jose María Díaz: Por recomendación da policía non vou dar detalles sobre a cámara de seguridade, aínda que vos digo que a porta non foi forzada, a cámara onde se gardaba tiña as chaves postas.
-        La voz de Keka: Cando se votou en falta o documento?
-        Jose María Díaz: O martes a última hora, un dos investigadores votou en falta o códice e avisoume. Buscámolo entre catro empregados para asegurarnos de que non estaba nin na caixa forte nin nas estancias adxacentes. Sobre as 22.00h, tras dar o aviso, a policía xa estaba na catedral.
-        La voz de Keka: Polo que vostede conta, poderíamos estar a falar de alguén moi cercano ao Códice, que pensa diso?
-        Jose María Díaz: Se o sei non o digo, se sospeito de alguén non o digo. É pecado facer xuízos temerarios. O que o levou, sabía de que se trataba, do seu valor incalculable e como chegar a él.
-        La Voz de Keka: Grazas Jose María.
 
            As poucas persoas que tiñan acceso á cámara onde se gardaba o Códice xa han sido interrogadas pola policía, sen que se atopasen sospeitas contra ningunha delas. Unha das sospeitas é que, aínda que o acceso á cámara era moi restrinxido, o acceso ás chaves non, polo que hai a posibilidade de que algún intruso se apoderase delas e abrise o cobre blindado con facilidade.
      A realidade supera con frecuencia a ficción; comenta un mando policial que o mellor que pode suceder é que o Códice este en manes de alguén que coñeza o seu valor incalculable porque así sabemos que non o maltratará. A Xefatura Superior da Policía de Galicia dispón todos os efectivos que sexan necesarios para recuperar o texto e se incorporarán especialistas da Brigada Central do Patrimonio Histórico.
 
A primeira guía do Camiño
O Códice Calixtino está composto por cinco libros e dous apéndice, aínda que encadernado nun tomo único en 1964; naceu co obxectivo de propagar a devoción polo aposto Santiago. Era unha especie de guía para os peregrinos que se dirixían a cidade, con consellos, posibles alugamentos, descricións da ruta, das obras de arte así como das costumes das xentes que vivían a lo largo do Camiño. Tamén contén ricas ilustracións e 22 pezas polifónicas que se atopan entre as máis antigas de Europa. Mide 30 por 21 centímetros e consta de 225 folios.
      Atopamos na Praza do Obradoiro ao tátara, tatara…neto do autor este documento, pedímoslle declaración, para ter unha idea del: non saberíamos que había de pasar se se levantase da tumba e vira o panorama co que nos atopamos hoxe!
-        La voz de Keka: Boas tardes, é vostede quen mellor sabe a historia do autor do Códice, ou non? / non é?
-        Pepito Gelmírez: Si, son: todo o que sei contoumo meu avó, e a este seu avó…bueno, xa sabedes. Vin por aquí porque sorprendeume a noticia, ¡como está o mundo!
-        La voz de Keka: Qué nos pode contar?
-        Pepito Gelmírez: O autor do documento roubado foi Don Diego Gelmírez, o personaxe clave de Compostela. Era un home listo, dinámico, intrigante, decidido, hábil. Estivo metido en todos os líos da época, saliu triunfante duns e escarecido doutros, pero deixando sempre a súa importancia alí onde interveu. Diego quedou gravado para sempre no recordo das xentes de Compostela. Diego foi proposto para bispo alá polo ano 1100; pero él era listo, como un Cristiano Ronaldo da época, e nunha calculadora manobra que lle permitiu mais apoio e fama, negouse a aceptar o nomeamento. Entón, os electores tiveron que redobrar o seu entusiasmo e os seus rogos ate conseguir que Diego dixera que sí, e cando iso foi, claramente, con todo o apoio xeral que desexaba.
-        La voz de Keka: E logo a que te referías con que era un personaxe clave para Compostela?
-        Pepito Gelmirez: Durante a época de Diego as obras da Catedral avanzaron a bo ritmo e se comezaron outras moitas como o palacio episcopal, un claustro que nunca chegou a construírse e varias igresas antigas que se restauraron. Tamén levantou unha residencia para canónicos, no sitio onde está hoxe a Casa de Conga. De todos os asuntos nos que Diego estivo metido, o mais traballoso e rico en aventuras foi a búsqueda dun maior ilustre e renome para Compostela.
 
Danse as seguintes conxeturas de especialistas citados polo “El correo Gallego” que creen que pode tratarse dun roubo dunha banda organizada que podería actuar por encargo dalgún coleccionista- Fontes de investigación citadas pola “Cadena Ser” pensan que o exemplar atopase xa fora de España. O delegado do Goberno de Galicia, Miguel Cortizo, explicoulle a prensa que se activaron protocolos europeos para controlar os mercados nos que se pode comerciar con obras deste tipo

CAMIÑO DE SANTIAGO

Cantos de vos fixechedes o Camiño de Santiago ou tedes alguén cercano que o haxa feito? É moi común en canto a atraer estranxeiros a nos aterra e incluso dende aquí, se realizan miles e miles de excursións. Pero sabedes a verdadeira historia deste camiño? Ben, supoño que os que non estiveron na clase de Manolo dixo: non, así que apetéceme contala, ¡é algo moi curioso e está aquí ó lado!
                Para centrarnos, todos sabemos quen é Santiago Aposto, non? Este tío que era un dos doce fieis seguidores de Jesús e que intentou evanxelizar a Península Ibérica…morre en Palestina para calar a as protestas relixiosas e dí que os seus restos foron atopados onde agora é a cidade de Santiago de Compostela.
                Retomemos pois, sabedes a verdadeira historia deste camiño? Aquí vos deixo a lenda: aproximadamente no ano 820 descubriuse o sepulcro do aposto Santiago; foi Pelayo o autor do descubrimento, un ermitaño(persoa que vive só) da zona, actual Compostela, quen observou durante varias noites estraños resplandores ou luces misteriosas asemellándose a unha chuvia de estrelas. O Pelayo, impresionado por iso, buscou o bispo e levouno ao lugar para que contemplara o misterio que vira durante esas noites. Levado pola curiosidade o bispo acércase mais e atopa un sepulcro de pedra onde reposaban tres corpos. Según di este bispo, Santiago Aposto e dous discípulos. É  a partir deste descubrimento cando a zona se converte no destino final dos peregrinos de toda Europa.
                Vedes pois? Un ermitaño flipado, máis un bispo moi fantasioso, máis tres corpos nun sepulcro, máis xente disposta a peregrinar a este lugar Santo con intención de que os seus pecados sexan perdoados, fan hoxe da cidade de Santiago de Compostela, e nesta a catedral onde se atopan os restos do aposto, unha das cidades con maior atractivo turístico.

domingo, 8 de enero de 2012

Las monedas suevas.

En todas las monedas de euro o en los céntimos, cada país tiene un símbolo o la cara de algún personaje famoso de ese país, y una frase. Los reyes suevos fueron los primeros reyes germánicos en acuñar con su nombre las monedas. Fue el rey Requila quien en una rara moneda sueva emitida en Bracara (Braga) grava su nombre en el reverso “IVSSV RICHIARI REGES”, a la vez que mantiene la típica leyenda del emperador “DN HONORIVS P F AVG” en el anverso. En un periodo posterior se emiten monedas solo con el busto y leyendas del emperador Valentiniano III, pero de esta vez en el anverso y una cruz en el reverso.
Para finalizar con sus monedas y sus acuñaciones, los suevos, con una supuesta moneda nacional propia similar a la de los francos y visigodos, con la leyenda “LEIOIA COTIS MVNITIA” se asigna indudablemente a Leione. En estas últimas emisiones suevas ya no hay referencias al poder romano.
Por lo que podemos ver todos los pueblos en sus monedas, recuerdan a sus gobernantes, sea el caso de España con nuestro rey o en los Suevos con los suyos.

Monasterios y San Martín de Braga

Una de los principales legados de los suevos, ha sido la ubicación de los monasterios en Galicia, pero, ¿quien fue uno los culpables de esto? La figura de San Martín de Braga fue importante en esto, ya que fue el principal responsable de la conversión de los suevos al catolicismo, convenciendo al rey Teodomiro para su bautizo. Viaja a Galicia con este fin, y lo conseguirá en el 560. Funda un monasterio en Dumio, cercano a Bracara Augusta (la actual Braga, en Portugal), la capital del Reino, junto a la iglesia que el rey suevo Karriarico había dedicado a san Martín de Tours, tras su conversión al catolicismo.
Pronto el monasterio de Dumio se convierte en el principal centro de difusión de cultura y espiritualidad cristiana de origen oriental en el norte de la Península, ya que sus monjes tenían encomendada la copia de códices.
Poco tiempo más tarde, Lucrecio, arzobispo de Braga, crea la diócesis de Dumio en torno al recién creado monasterio, y consagra a Martín como su primer obispo en torno a 556. Desde Braga controla 13 obispados:
• Britonia: esta sede fue mencionada por primera vez por las actas del Concilio de Braga, celebrado en 561.
• Lucus Augusti.
• Laniobrense: la basílica de San Martín de Mondoñedo pertenece al municipio de Foz (Lugo, España). Está considerada como la catedral más antigua de España, ya que en el siglo IX fue sede de dos obispados, uno trasladado desde Dumio, en Portugal, y otro trasladado desde Bretoña, en Lugo.
• Iria Flavia: sede episcopal desde el Bajo Imperio y con suevos y visigodos, hasta que Alfonso II trasladó el obispado a Santiago de Compostela.
• Tudae, cuya sede episcopal se documenta desde el siglo V, aunque, según la tradición, fundada por San Pedro de Rates, discípulo de Santiago apóstol.
• Auriensis
• Asturica Augusta: la Diócesis de Astorga data del año 254
• Dumiun: San Martín de Braga.
• Portucale: escindida de la Diócesis de Braga, actual Diócesis de Oporto.
• Lamecum, en la ciudad de Lamego.
• Viseum, en la ciudad de Viseo.
• Conimbriga: en el 468, los suevos asaltan la ciudad y destruyen parte de la muralla, siendo trasladada la sede a Aeminium, actual Coimbra.
• Egitania (Civitas Igaeditanorum): trasladada en 1199 a Guarda.

Curiosidades suevas.

Seguramente que todos os habeis hecho la siguiente pregunta, ¿de dónde proviene mi nombre? ¿Tiene algún tipo de significado? Mi nombre Rebeca proviene del hebreo, pero el nombre de mi primo Rodrigo tiene origen germánico y llegó a Galicia de la mano de los suevos. Proviene del nombre alemán Hrodric cuyo significado es Hrod (fama), ric(rico, poderoso), esto es “ caudillo poderoso”. Es un nombre de rey ya que así se llamaba el último rey visigodo en España, Don Rodrigo. Pero hay más ya que mi primer apellido Rodríguez proviene de Rodrigo, y su significado es hijo de Rodrigo. Así que, mi primo y yo, tenemos un poco de origen suevo, nuestro nombre y apellido provienen de ahí.

Nota:


Tengo el teclado del ordenador estropeado, por lo que no pone bien las tildes. En vez de escribir directamente en nueva entrada, paso primero por Word, para que me vaya corrigiendo los fallos; pero, en gallego detecta muy pocos fallos, así que estas últimas entradas las subiré en castellano, aunque deban de ser en gallego.