martes, 20 de marzo de 2012
Sabiades que...
En Ribadavia se estableceron os xudeos, aló polos comezos do século XI. Parece ser que era un sitio magnífico para os seus negocios. Nesa época o rei era Do García; era un reino importante, cun límites que se extendían máis alá do río Douro, e incluso con poder de vasalaxe sobre o reino musulmán de Badajoz.
A chegada de Don García produciu un efecto inmediato de expansión en Ribadavia, entendéndose e creando o núcleo do que é hoxe. Entre cabaleiros, nobres, administradores e demais, viñeron os xudios, os verdadeiros señores das fianzas, comenzando polas propias do rei.
A comunidade xidía en Ribadavia alcanzou unha poboación en torno aos 1500 habitantes, acupando rúas, prazas e travesías. Trala expulsión de 1942, moitos convertíronse ao cristianismo e así mantiveron as súas riquezas, mantidas durante xeneracións, ademais de ser concidadáns con plenos dereitos. Alcanzaron unha boa economía entonrno aos séculos XV e XVI, o máis salientable a comercialización co viño. Ademais de comerciantes, exerceron oficios artesanos, zapateiros, sastres, ferreiros...
Da xudería de Ribadavia todavía hoxe persiste o trazado medieval das largas e estreitas rúas, as rúas e prazas e patios cuxas fachadas non parecen haber sufrido o paso do tempo.
Esta xudería atópase entre a praza 'Mayor' e a muralla medieval. Os mercados xudíos se atopaban nos baixos das casas, evitando a entrada do sol para a comidade dos clientes e para preservar os alimentos. Os balcóns proxectados cara a rúa, protexendo os baixos da choiva; ademais, colocaban un chanzo duns centímtros sobre o nivel da calzada, diante das súas portas, para que a humidade do chan no penetrase nos seus locais.
Por último, tíñano todo, a Sinagoga? Situada na praza da Madalena, no mesmo corazón da xudería; punto de referencia a ter en conta.
Declarada como Monumento Nacional. Estou segura, de que estos restos da antiga xudería, dan un bo, moi bo pasear.
A chegada de Don García produciu un efecto inmediato de expansión en Ribadavia, entendéndose e creando o núcleo do que é hoxe. Entre cabaleiros, nobres, administradores e demais, viñeron os xudios, os verdadeiros señores das fianzas, comenzando polas propias do rei.
A comunidade xidía en Ribadavia alcanzou unha poboación en torno aos 1500 habitantes, acupando rúas, prazas e travesías. Trala expulsión de 1942, moitos convertíronse ao cristianismo e así mantiveron as súas riquezas, mantidas durante xeneracións, ademais de ser concidadáns con plenos dereitos. Alcanzaron unha boa economía entonrno aos séculos XV e XVI, o máis salientable a comercialización co viño. Ademais de comerciantes, exerceron oficios artesanos, zapateiros, sastres, ferreiros...
Da xudería de Ribadavia todavía hoxe persiste o trazado medieval das largas e estreitas rúas, as rúas e prazas e patios cuxas fachadas non parecen haber sufrido o paso do tempo.
Esta xudería atópase entre a praza 'Mayor' e a muralla medieval. Os mercados xudíos se atopaban nos baixos das casas, evitando a entrada do sol para a comidade dos clientes e para preservar os alimentos. Os balcóns proxectados cara a rúa, protexendo os baixos da choiva; ademais, colocaban un chanzo duns centímtros sobre o nivel da calzada, diante das súas portas, para que a humidade do chan no penetrase nos seus locais.
Por último, tíñano todo, a Sinagoga? Situada na praza da Madalena, no mesmo corazón da xudería; punto de referencia a ter en conta.
Declarada como Monumento Nacional. Estou segura, de que estos restos da antiga xudería, dan un bo, moi bo pasear.
lunes, 19 de marzo de 2012
María Pita
"Y ahí esta María Pita como inmortal guerrera" Sóabos? A min si, dunha canción; pero nunca souben quen era, nin porque motivo se dicía. E as festas de María Pita? Iso seguro que o coñecedes mellor, na cidade de A Coruña. Eu vouvos contar a historia desta muller.
O 4 de maio do 1589 as tropas inglesas comezan o asalto de Ciudad Vieja, logrando ascender á parte máis alta da muralla e enfrentarse corpo a corpo cos defensores. Disparon ingleses os barren, era o fin! No combate morre o segundo esposo de María Pita, Gragorio Rocamunde.
¡Xa son nosos!-berreou un elférez inglés, cunha bandeira na man, alcanzando o máis alto da muralla, seguido polos seus soldados e cuns pasos máis só lle quedaría descender para entrar na cidade. María Pita, arrodillada e atendendo en vano a un tenelero, incorporouse e clavou os seus ollos naquela figura imponente que farfullaba cousas inintelixibles. María Pita, fora de si, abalanzouse temerariamente contra o sorprendido alférez se darlle tempo a reaccionar e hundiu unha pica no seu ventre. María o despeñou pedras abaixo pero antes aferrouse o asta da súa bandeira e a exhibiu de cara aos seus concidadáns.
- Axudádeme a votalos de aquí! Quen teña honra que me siga!-gritou.
Aquel grito iniciou unha lenda. As mulleres, nese momento, abalanzáronse en masa contra a muralla facendo recular á ofensiva. En medio do griterío feminino, lanzaron unha chubia de pedras, aturdindo ás compañías inglesas que vían como a súa bandeira quedaba en manos inimigas. Tras dúas largas horas de batalla logran a retirada dos ingleses deixando centos de mortos e feridos.
Como dixo unha gran muller: "Somos o que somos polo peso do pasado". Así que, por qué non temos un bó nivel de inglés? Grazas a esta muller,
María Pita.
O 4 de maio do 1589 as tropas inglesas comezan o asalto de Ciudad Vieja, logrando ascender á parte máis alta da muralla e enfrentarse corpo a corpo cos defensores. Disparon ingleses os barren, era o fin! No combate morre o segundo esposo de María Pita, Gragorio Rocamunde.
¡Xa son nosos!-berreou un elférez inglés, cunha bandeira na man, alcanzando o máis alto da muralla, seguido polos seus soldados e cuns pasos máis só lle quedaría descender para entrar na cidade. María Pita, arrodillada e atendendo en vano a un tenelero, incorporouse e clavou os seus ollos naquela figura imponente que farfullaba cousas inintelixibles. María Pita, fora de si, abalanzouse temerariamente contra o sorprendido alférez se darlle tempo a reaccionar e hundiu unha pica no seu ventre. María o despeñou pedras abaixo pero antes aferrouse o asta da súa bandeira e a exhibiu de cara aos seus concidadáns.
- Axudádeme a votalos de aquí! Quen teña honra que me siga!-gritou.
Aquel grito iniciou unha lenda. As mulleres, nese momento, abalanzáronse en masa contra a muralla facendo recular á ofensiva. En medio do griterío feminino, lanzaron unha chubia de pedras, aturdindo ás compañías inglesas que vían como a súa bandeira quedaba en manos inimigas. Tras dúas largas horas de batalla logran a retirada dos ingleses deixando centos de mortos e feridos.
Como dixo unha gran muller: "Somos o que somos polo peso do pasado". Así que, por qué non temos un bó nivel de inglés? Grazas a esta muller,
Suscribirse a:
Entradas (Atom)