Non me mires, non me mires, mira agora, mira agora...

Son as 7.30. Comeza un novo día...
- Veña Rebeca, arriba que xa é hora -, bérrame a miña nai ao pasar por diante da miña habitación camiño do cuarto de baño. Levantome adormilada e sempre, sempre a misma escena:
Miña nai, rubia de bote, pero moi blanquiña de pel acaricia con enerxía a súa cara recén lavada, restregando coa esponxiña os polviños amarroados que todas coñecemos!
- Qué pouco dura o bronceado do vran! - queixase sempre. Quen poidera ir ó SOLARIUM como fan as ''señoritas''.
Para ela, polo seu traballo, é fundamental saír da casa ''ben arreglada'', baseandose sobretodo en lucir unha pel perfectamente quemada polo sol.
Esta situación cotidiana fíxome reflexionar: que facían as refinadas patricias romanas para lucir tanta beleza como podemos ver nos bustos e estatuas que se conservan nos museos?
Afanábanse en ter unha pel finiña, branquiña e sen arrugas. Para elo usaban unha mascarilla (tectorium) a base de leite de burra e pasta de arroz ou fariña de faba. Acostábanse con esta mascarilla e a deixaban posta toda a noite. Mmmm...como hoxe!
As cremas e perfumes vendíanse en pequenos vasos de cerámica, cristal ou alabastro. Pintaban os labios cunha especie de carmín feito con liquenes e moluscos e perfilaban os ollos con cinza. Tamén blanqueaban os dentes con vinagre ( vaía, este uso non o incluín na entrada anterior! ).
Usaban espellos feitos con láminas de metal moi pulidas e, algo curioso é que, para perfumarse, como non tiñan pulverizadores, facían que unha escrava enchera a boca con perfume e esta cuspiao sobre a súa señora.
Ou sexa que, aínda que os canones de beleza cambiaron moito nestes últimos dous mil anos e agora non se leva a pel blanquiña, a verdade é que as técnicas que usamos as rapazas e as nosas nais para estar guapísimas , seguen a ser practicamente as mesmas.
Agripina, Mesalina e Popea, aínda que miña nai non o sepa, aprendéronlle a poñerse guapa cada mañá.

O vinagre, só para ensaladas?

Meu irmán está a facer un experimento na casa: ''ovos saltaríns''. Explícovos: colledes un ovo, e nun vaso cheo de vinagre, o metedes. Deixades pasar dous días e o fin tedes unha pelota saltarina.
Esta anécdota co vinagre como protagonista fíxome reflexionar sobre o seu uso dende tempos ancestrais.
Pensabades que o vinagre se usaba só para aliñar ensañadas?
O vinagre xogou un papel moi importante na expansión do Imperio Romano. Utilazábano para conservar alimentos como por exemplo aceitunas e ostras según recollen Catón (libro ''De Agrícola'') e Apicio (libro ''De Re Coquinaria''). Tamén o utilizaban para facer bebidas refrescantes como a Posca, vinagre mezclado con auga que bebían as lexións romanas ou o oximel que se obtiña mezclando vinagre, auga e mel. Así que, xa vedes, o vinagre axudaba a recuperar as forzas nas súas longas viaxes polas numerosas vías que atravesaban o Imperio Romano.
Según Plinio o Vello, na súa obra ''Historia Natural'', o vinagre tiña propiedades curativas e o recomendaba para facer gárgaras, bañalos pes e aclarala visión.
Pero sen dúbida o uso máis importante do vinagre é o culinario xa que unha terceira parte das recetas da cociña romana contiña este ácedo líquido.
E para rematar, outra anécdota: os cristiáns sempre pensaron que os romanos humillaran a Cristo crucifixado ofrecéndolle unha esponxa empapada en vinagre; nada máis lonxe da realidade. Aquel lexionario só quería calmar a súa sede usando o mellor refresco que podía atopar.

Os inxeñeiros romanos eran moi meticulosos, un inxenioso sistema de bloques sobresaíntes no pavimento permitía aos peatóns cruzar as rúas das cidades cando chovía moito, sen impedir a circulación dos carros.

O primeiro contaquilómetros da historia:  era un carro cun hodómetro acoplado. Este instrumento facía caer unha pedriña nunha cunca de metal a cada milla. O carro fabricabase con rodas especiais, de catro pes romanos (1,2 m) de diámetro, e doce e medio (3,7 m) de circunferencia. Así, 400 voltas das rodas facían unha milla romana.

Un día calquera, na vida dun castro...calquera.

O outro día tivo lugar a asamblea da comunidade de veciños do edificio onde eu vivo. Ata agora non daba atopado nada que me motivara para escribir no meu blog, pero esta reunión fíxome reflexionar: non é que o meu edificio se pareza a un castro, para empezar non ten unha muralla, non é redondeado, gánalle catro pisos en altura e nin tan sequera é de pedra; pero escoitando aos meus veciños falar dos problemas de convivencia que afectan ao noso edificio caín na conta de que aínda que a sociedade na que vivo evolucionou moito e é moi diferente á vida nos castros todavía mantemos algunhas cousas en común.
Os antigos poboadores dos castros soían xuntarse en asamblea para tomar decisións que afectaban a súa comunidade bueno, en realidade, só os homes podían tomar estas decisións. A muller, aínda que tiña un papel bastante relevante na sociedade castrexa xa que as súas funcións eran moi recoñecidas pola comunidade, recibían unha dote ao casarse e mesmo podían herdar os bens da familia, non podía tomar decisións nestas asambleas. Elas, coidaban da casa e da pequena horta, xa que a agricultura non estaba moi desenvolvida. Mentres, os homes, cazaban, pescaban e coidaban os rebaños. 
A día de hoxe a maioría dos meus veciños traballan fora e as súas mulleres coidan dos nenos e da casa. Incluso, teño un par de veciñas maiores que coidan unha pequena horta detrás do edificio.
Os habitantes dos castros comían só unha vez ao día, e eran as mulleres quenes preparaban esa comida; hoxe en día comemos a lo menos catro veces ao día e na maioría dos casos, as catro veces, quenes fan a comida seguimos a ser as mulleres. 
Sen embargo, non todo son similitudes: mentres que nos castros os habitantes tiñan unha convivencia case perfecta compartíndoo todo, xa que apenas existía a propiedade privada, eu lévome mellor cos veciños dos ''castros-edificios'' do lado ou de enfrente que cós meus propios veciños, como os de enriba, que teñen un can que ladra toda a noite...